Województwo łódzkie może poszczycić się zabytkami z najróżniejszych kategorii. Zabytków w rejestrze wojewódzkim jest 2107 i choć wszystkie zasługują na uwagę badaczy, warto wyodrębnić spośród nich największe perły województwa. Najciekawsze dla miłośników zabytków wydają się zawsze te zabytki, które są najstarsze. Właśnie obcowanie z odległą historią, daje szanse na żywe przeżycia podczas zwiedzania. Takimi najstarszymi zabytkami w województwie łódzkim są dwa wspaniałe kościoły romańskie. Pierwszy archikolegiata pw. NMP i św. Aleksego
w Tumie powstała w XII w. na miejscu dawnego opactwa benedyktyńskiego. Jest to świetny przykład budownictwa romańskiego, tak rzadko już spotykanego w Polsce. Drugim zabytkiem o romańskim charakterze jest kościół św. Idziego w Inowłodzu, powstały w XI w. jako wotum Władysława Hermana za narodzenie się jego syna Bolesława Krzywoustego (kościołów św. Idziego powstało wtedy kilka). Innymi wartymi polecenia zabytkami są zespoły klasztorne, m.in.: klasztor Salezjanów w Lutomiersku, klasztor Franciszkanów w Łagiewnikach, opactwo Cystersów w Sulejowie oraz klasztor Dominikanów w Gidlach. Bardzo cenne są także inne budowle sakralne z jednej strony wielkie kościoły murowane np. katedra Wniebowzięcia NMP w Łowiczu, a z drugiej liczne kościoły drewniane, zwłaszcza te w okolicy Wielunia, o charakterystycznej architekturze m.in. w Popowicach i Grębieniu.
Perły w województwie trafiły się także wśród pałaców i dworów. Najwspanialszy w województwie pałac znajduje się w Nieborowie. Zbudowany w XVII w. użytkowany był m.in. przez Radziwiłłów, którzy odcisnęli największe piętno na samej budowli, ale także na rozwoju okolicy. Na powstanie kolejnej perły województwa wpływ miała właśnie Helena Radziwiłłowa, która w XVIII w. stworzyła inną perłę – Park sentymentalny w Arkadii, wspaniały przykład klasycystycznego założenia parkowego, nawiązującego do antyku. Ważnym i pięknym pałacem jest też założenie w Walewicach, związane z romantyczną historią miłości Napoleona Bonaparte z polską szlachcianką Marią Walewską. Dziś znajduje się tam wspaniała stadnina koni o wielkiej sławie. Unikatowym dworem jest budowla w Ożarowie. Powstała w XVIII w. rezydencja szlachecka zbudowana jest z drewna modrzewiowego. W jej wnętrzach znajduje się Muzeum Wnętrz Dworskich. Inne wspaniałe dwory i pałace znajdują się w Sokolnikach, Ujeździe, Bratoszewicach i Tubądzinie. W województwie znajdują się także trzy zamki, które koniecznie należy zobaczyć. Zamek w Łęczycy, mający miano królewskiego, został założony przez króla Kazimierza Wielkiego. Można w nim dzisiaj oglądać Muzeum Regionalne, a w nim wystawę sztuki ludowej poświęconą diabłowi Borucie. Inne zamki wart obejrzenia, to: obiekt w Oporowie, założony w XV w. na wyspie otoczonej fosą oraz w Uniejowie, z czasem przebudowany na renesansową rezydencję.
Na terenie województwa znajduje się także wiele zabytków techniki. Za najcenniejsze z nich można uznać młyny nad Grabią m.in. w Ldzaniu-Talarze i Woli Marzeńskiej. A także wiatraki m.in. jeden z najlepiej zachowanych w Kocilewie. Warto także zobaczyć odremontowany ostatnio dworzec kolejowy w Skierniewicach, będący wspaniałym przykładem dworca „cesarskiego” oraz pozostałości po II wojnie światowej, czyli bunkry w Konewce. Tym samym odwiedzając województwo łódzkie, każdy ze zwiedzających może odnaleźć wartościowe obiekty ze sfery jego zainteresowań.
Stolica regionu – Łódź
Łódź kojarzona jest przede wszystkim z przemysłem włókienniczym, który rozwijał się w mieście od XIX wieku. Mało osób wie, że Łódź posiada wcześniejszą ponad 600 letnią historię. Pierwsza wzmianka na temat osady pochodzi z 1332 roku. Ówcześnie znana była pod nazwą „Łodzia”. W 1423 roku król Władysław Jagiełło dzięki namowie właścicieli ziem, biskupów Włocławskich, nadał prawa miejskie. Łódź stała się regionalnym ośrodkiem handlowym i rzemieślniczym. Dopiero Potop Szwedzki przyczynił się do zahamowania i wyludnienia miasta. W 1793 roku miasto znalazło się pod zaborem pruskim, w którym to doszło do sekularyzacji dóbr. Łódź stała się miastem rządowym. Prusacy planowali odebrać prawa miejskie liczącemu sobie niecałe 250 mieszkańców miastu, ale w 1815 roku po Kongresie Wiedeńskim Łódź znalazła się pod zaborem rosyjskim, na terenach Królestwa Polskiego.
Przełomową datą w rozwoju miasta jest rok 1820, kiedy rząd wpisał Łódź na listę miast przemysłowych z naciskiem na tkactwo i sukiennictwo. W latach 1821–1827 powstały dwie nowe osady miejskie „Nowe Miasto” i „Łódka”. Dzięki dogodnym warunkom naturalnym: liczne źródła; czyste rzeczki; gęste lasy oraz wprowadzonym ulgom do miasta ściągają tkacze i sukiennicy z Czech, Moraw, Brandenburgii, czy Śląska. Miasto zaczyna zyskiwać nowe budynki, ulice, instytucje. Trakt Piotrkowski zostaje uregulowany stając się ulicą Piotrkowską, kręgosłupem miasta nad którym z czasem powstają najbardziej reprezentacyjne budynki miasta: hotele, banki, restauracje, kamienice, pałace, siedziby towarzystw aukcyjnych.
W 1836 roku Ludwik Geyer uruchamia pierwszą w Łodzi, a także w całym Królestwie Polskim, maszynę parową. Fakt ten rozpoczął nowy rozdział w przemysłowej historii miasta. Do Łodzi przyjeżdżają fabrykanci którzy budują wielkie kompleksy fabryczne, których wartość produkcji liczona jest już w milionach rubli. Miasto tworzone jest przez cztery kultury: Polaków, Niemców, Żydów i Rosjan. Hasło od pucybuta do milionera staje się faktem. Karol Scheibler oraz Izrael Poznański stają się jednymi z najbogatszych mieszkańców Europy Środkowo-Wschodniej. W ciągu stu lat Łódź
z kilkuset osobowego miasta staje się drugim co do wielkości miastem w Królestwie Polskim z 500 tysiącami mieszkańców i 800 fabrykami. Mimo wielkich strat osiągniętych podczas I wojny światowej, miasto szybko staje na nogi. Okres dwudziestolecia międzywojennego, mimo braku pomocy z rządu dalej się rozwija. W 1919 roku magistrat jako pierwszy w Polsce wprowadza powszechny obowiązek nauki szkolnej, buduje sieć szpitali i nowoczesnych szkół podstawowych. Łódź po raz pierwszy staje się ośrodkiem administracyjnym i to od razu na skale wojewódzką. Władze miejskie finansują budowę kolei z Łodzi Kaliskiej, przez Zgierz do Kutna, zyskując połączenie z północą kraju. W 1930 roku powstaje jedno z pierwszych w Europie Muzeów Sztuki Współczesnej. Dalszy rozwój hamuje budowa krajowej magistrali węglowej 35 km na zachód od Łodzi, oraz brak uczelni wyższych.
W trakcie II wojny światowej miasto znalazło się pod okupacją niemiecką. Dochodzi na wielką skalę do eksterminacji ludności żydowskiej i polskiej. Liczba mieszkańców zmniejszyła się o 370 tysięcy osób. Na szczęście nie doszło do dużych zniszczeń w tkance miejskiej. W 1945 roku po zakończeniu wojny miasto stało się nieoficjalną stolicą kraju, zniszczone doszczętnie instytucje w Warszawie znalazły właśnie w Łodzi dogodne warunki pracy. W czasie Polski Ludowej wszystkie fabryki zostały znacjonalizowane. Łódź cały czas była największym ośrodkiem włókienniczym w Polsce i jednym z większych w Europie. Liczba mieszkańców w latach 80. XX wieku wynosiła ponad 800 tysięcy osób.
Okres transformacji i upadek Związku Radzieckiego, głównego kupcy łódzkich tkanin, przyczynił się do szybkiego upadku przemysłu włókienniczego w Łodzi. W latach 90. XX wieku pracy nie miało ponad 20% mieszkańców. Miasto postawiło na nowe gałęzie produkcji oraz usługi i turystykę. Dziś Łódź to silny ośrodek akademicki i kulturowy. Rozwój swój wiąże z nowymi technologiami oraz BPO. Łódź dzisiaj zachęca turystów niepowtarzalnym klimatem XIX-wiecznego, fabrycznego miasta.
Kompleks fabryczny Izraela K. Poznańskiego
Spacer multimedialny w 3D – Centrum handlowe Manufaktura
XIX-wieczne imperium rodziny Poznańskich rozciąga się na 30 ha powierzchni i całą produkcję oparło na tworzeniu bawełnianych tkanin. W fabryce pracowało 12 tysięcy osób. Do dziś z samowystarczalnego kompleksu zachowały się budynki: przędzalni; tkalni; bielnika; wykańczalni; elektrowni; parowozowni; magazynów; domów robotniczych, straży pożarnej. W skład kompleksu wchodzi także pałac rodziny Poznańskich, nie bez powodu nazwany „łódzkim Luwrem”. Jest wyrazem zamożności przemysłowca, obiektem przepychu i zbiorem różnych stylów, a zarazem jednym z najbardziej reprezentacyjnych obiektów miasta. Dziś na terenie fabryki funkcjonuje największe centrum handlowo-usługowo-kulturalne w Polsce – „Manufaktura”.
Kościół pw. św. Józefa
Jest to jeden z najstarszych zabytków miasta. Modrzewiowy kościołek powstał w 1765 roku i pierwotnie znajdował się na starym mieście. Od stu lat dzięki pozwoleniu rodziny Poznańskich świątynia znajduje się na ulicy Ogrodowej, przy kompleksie fabrycznym.
Kompleks fabryczny Karola Scheiblera „Księży Młyn”
To największy kompleks fabryczny w Łodzi, liczący prawie 150 ha powierzchni. Ponad 18 tysięcy osób pracowało przy produkcji towarów wełnianych i bawełnianych. Intensywny rozwój fabryki w drugiej połowie XIX wieku przyczyniło się do wzrostu fortuny „Króla Bawełny”. Karol Scheibler był najbogatszym mieszkańcem Łodzi oraz jednym
z bogatszych w Europie. „Księży Młyn” to kompleks ponad 40 budynków fabrycznych, pięciu pałaców, parku Źródliska, osiedla domów robotniczych, szpitala, szkoły, konsumów (sklepów przyfabrycznych) oraz budynków biurowych. Dziś w pałacach znajdują się muzea, w tym jedyne w kraju Muzeum Kinematografii, w budynkach fabrycznych urządzane są biura i ekskluzywne mieszkania, ale przede wszystkim na „Księży Młynie” można poczuć ducha XIX-wiecznej Łodzi.
Ulica Piotrkowska
Spacer multimedialny w 3D – ulica Piotrkowska
Jest to jeden z najsłynniejszych deptaków w Polsce i jedna z najdłuższych ulic handlowych w Europie, licząca ponad 4 km. W latach 20. XIX wieku doszło do powstania dwóch nowych dzielnic Łodzi – „Nowego Miasta” i osady „Łódka”, które zostały połączone wyregulowanym traktem Piotrkowskim. W czasie intensywnego rozwoju ulica Piotrkowska stała się kręgosłupem miasta, przy którym każdy fabrykant, zamożny mieszczanin chciał postawić swoją kamienicę. Zaczęły intensywnie powstawać pałace, hotele, banki, restauracje, ekskluzywne sklepy i siedziby towarzystw aukcyjnych. Dziś zachęca szeroką gamą gastronomiczną oraz licznymi festynami.
Stary Cmentarz
Stary Cmentarz przy ulicy Ogrodowej to trójwyznaniowa nekropolia z połowy XIX wieku. Jest to trzeci z kolei cmentarz w Łodzi, ale najstarszy zachowany. Na trzech częściach katolickiej, prawosławnej i ewangelickiej zachowanych jest szereg zabytkowych grobowców, w tym największy w Polsce neogotycki grobowiec rodziny Scheiblerów;
Nowy Cmentarz Żydowski
Łódzki kirkut to największa w Europie nekropolia żydowska na której pochowanych jest około 250 tysięcy osób. Oprócz tysięcy zachowanych macew na cmentarzu znajdują się także nie typowe w kulturze żydowskiej grobowce rodzinne, w tym największy na świecie żydowski grobowiec rodziny Poznańskich. Przy cmentarzu znajduje się także największy na świecie dom przedpogrzebowy.
Biała Fabryka
Media Spacer w 3D – Biała Fabryka
Jest to najstarsza zachowana fabryka w mieście. Swoją nazwę zawdzięcza od koloru, na który pomalowana jest elewacja fabryki. Ludwik Geyer w 1836 roku sprowadził pierwszą w Łodzi maszynę parową i wybudował pierwszy fabryczny komin, dając początek nowej erze w wielkoformatowym przemyśle. Dziś w budynkach pofabrycznych mieści się Centralne Muzeum Włókiennictwa, a na tyłach został utworzony skansen miejskiej architektury drewnianej.
Zabytki na Łódzkim Szlaku Konnym
Media Panorama 3D – Dwór w Walewicach
Tworząc Łódzki Szlak Konny Województwa Łódzkiego zwrócono szczególną uwagę, na to by spełniał on potrzeby wszystkich turystów, którzy będą korzystać z jego atrakcji. Z uwagi na to, że jest to szlak konny zadbano o miejsca postojowe, kontakt z przyrodą i jakość tras, jednak projektując szlak nie zapomniano o atrakcjach historycznych. Wytyczając szlak poprowadzono go przez ważne dla województwa obszary kulturowe.
Łódzki Szlak Konny im. majora Henryka Dobrzańskiego „Hubala” jest najdłuższą w Europie trasą dedykowaną turystyce konnej – jego aktualna długość to ponad 2000 km. Szlak powstał w ramach projektu „Turystyka w siodle – infrastruktura innowacyjnego i unikatowego produktu turystycznego”, którego beneficjentem jest Województwo Łódzkie.
Na obszarze województwa łódzkiego znajduje się 2107 obiektów wpisanych do rejestru konserwatora zabytków. Są to obiekty pochodzące ze wszystkich epok historycznych i prezentujące wiele stylów architektonicznych. Podczas planowania szlaku zadbano by kilka najważniejszych zabytków województwa znalazło się w jego obrębie. Spośród wszystkich zabytków wybrano około 400 tych, które najlepiej prezentują walory regionu i mogą zaciekawić wszystkich turystów. Zadbano by były to obiekty pochodzące z różnych dziedzin i pól zainteresowań. Dlatego znajdziemy wśród nich kościoły drewniane i murowane, od czasów romańskich aż po modernistyczne, siedziby szlacheckie – dwory i pałace, zabytki archeologiczne i najnowsze budowle.
Za najciekawsze można uznać cztery skupiska zabytków występujące na trasach szlaku konnego.
Pierwsze z nich to okolice Wielunia. Najcenniejsze na ziemi wieluńskiej są drewniane kościoły. Są to wspaniałe dzieła dawnej sztuki budowlanej, ciesielskiej i snycerskiej, dodatkowo posiadające niesamowitą atmosferę i nastrój. Najważniejszymi zabytkami są na tym terenie kościoły w tzw. typie wieluńskim, gdyż ich wyjątkowość polega na unikalnej architekturze. Pochodzą w większości z XVI wieku, do dzisiaj zachowało się ich aż 10: w Wieluniu, Łaszewie, Grębieniu, Wierzbiu, Gaszynie, Popowicach, Kadłubiu, Naramicach, Łagiewnikach i Wiktorowie.
Innym ważnym miejscem na mapie zabytków na Łódzkim Szlaku Konnym są okolice Łęczycy. Na obszarze znajduje się jeden z najważniejszych i najstarszych obiektów w województwie – romańska kolegiata w Tumie. Nieopodal znajduje się królewskie miasto, jakim była Łęczyca. Warto zobaczyć znajdujący się tam zamek i poznać związane z nim legendy o diable Borucie. Cała okolica Łęczycy usiana jest zabytkowymi kościołami oraz licznymi siedzibami szlacheckimi.
Kolejnym regionem wartym odwiedzenia są okolice Łowicza. Region ten znany jest przede wszystkim z zachowania swego autonomicznego folkloru, który nadal jest kultywowany, co można obejrzeć podczas dni świątecznych oraz w muzeum regionalnym. Gdy zdecydujemy się na pozostawienie koni na odpoczynek, warto obejrzeć Łowicz, zwłaszcza jego kościoły. W okolicy znajdują się także dwa inne bardzo cenne obiekty z XVIII w. – pierwszy to Pałac w Nieborowie, wspaniałe założenie pałacowe rodu Radziwiłłów, a następnie Arkadia – czyli ogród sentymentalny wspaniały świadek epoki.
Bardzo ciekawe skupisko zabytków znajduje się też w okolicach Tomaszowa Mazowieckiego, co powoduje, że region ten jest bardzo ciekawy nie tylko ze względu na przyrodę, ale także na jego walory kulturowe. Najważniejszym zabytkiem tego obszaru jest romański kościół św. Idziego w Inowłodzu. Ale miejsce to warto odwiedzić, też ze względu na inne obiekty. Ponadto wiele ciekawych obiektów znaleźć można w Spale – m.in. piękną drewnianą kaplicę budowaną dla prezydenta Mościckiego. Warto także zboczyć z trasy by w chwili odpoczynku od siodła obejrzeć Tomaszów Mazowiecki.
Województwo w drewnie zaklęte
Media Panorama 3D – Kościół parafialny pw. Zwiastowania NMP w Rychłocicach
W dawnej Polsce budowano oczywiście przede wszystkim z drewna, był to materiał tani i najłatwiejszy do pozyskania. Tylko w bardziej znaczących miastach powstawały budowle z kamienia czy cegły. W małych ośrodkach niewielu było specjalistów znających się na murarce. Widać to bardzo dobrze także w województwie łódzkim. Po całym terenie rozsiane są budowle przypominające dawne dzieje Polski. Są to wspaniałe dzieła dawnej sztuki budowlanej, ciesielskiej i snycerskiej, dodatkowo posiadające niesamowitą atmosferę i nastrój. Wyjątkowymi nie tylko na skalę województwa są zabytki z terenu powiatu wieluńskiego. Ziemia Wieluńska wypracowała sobie charakterystyczny typ kościoła drewnianego. Budowle te pochodzą w większości z XVI wieku, do dzisiaj zachowało się ich aż 10: w Wieluniu, Łaszewie, Grębieniu, Wierzbiu, Gaszynie, Popowicach, Kadłubiu, Naramicach, Łagiewnikach i Wiktorowie. Skupienie tak wielu zabytków drewnianych najwyższej rangi jest wyjątkowe w skali całego kraju. Wszystkie te budowle posiadają wspólne cechy architektury, równocześnie każdy z nich jest inny i wyjątkowy. Najcenniejszą świątynią jest bez wątpienia kościół w Grębieniu, gdzie całe wnętrze wypełnione jest wspaniałymi renesansowymi malowidłami.
Drewniane zabytki Ziemi Wieluńskiej to nie tylko kościoły typu wieluńskiego. W niewielkiej wsi nad Wartą – Kamionie znajduje się cenny zabytek budownictwa ludowego – drewniana osiemnastowieczna kapliczka zbudowana z potężnych modrzewiowych bali.
Oczywiście kościoły drewniane występują także w innych miejscach województwa. Nie są one już tak skupione, nie tworzą także unikatowego typu, nadal jednak są to perełki architektoniczne, które koniecznie trzeba odwiedzać podczas swoich wędrówek. Większość z nich pochodzi z XVIII w. i w wielu z nich zachowało się barokowe wyposażenie. Do ciekawych świątyń należą te z Brzezin, Bratoszewic, Twardej, Raczyna, Rychłocicach, Białej i Modlnej.
Na terenie województwa znaleźć można jeszcze wiele domów drewnianych, mających wartość zabytkową. Są to budynki w Wiktorowie, Bolimowie, Dzietrznikach i Naramienicach. Innym rodzajem zabudowy są domy, które odnaleźć możemy w ośrodkach miejskich aglomeracji łódzkiej, a są one pozostałością po dawnych tkackich dziejach miast. Takie budowle znajdziemy jeszcze w Ozorkowie czy w Zgierzu. W Teofilowie zachowała się cała zabudowa mieszkalna, a w Grotnikach nadal odnaleźć możemy drewniane wille. Warto obejrzeć także drewniany mariawicki zbór z Lipiec, który powstał na początku XX w., nawiązujący swoimi elementami do gotyku np. poprzez łuki w oknach. Obecnie kościół, po przeniesieniu, mieści się w Centrum Folkloru Polskiego w Nagawkach, wraz z innymi ciekawymi obiektami drewnianymi z regionu. Cennym skupiskiem architektury drewnianej jest skansen wsi łowickiej w Maurzycach.
Inną perłą województwa jest dwór w Ożarowie, pochodzący z połowy XVIII wieku wspaniały przykład tradycyjnego dworu szlacheckiego. Cała budowla jest w stylu barokowym, wybudowana z modrzewia, który jest w naszym klimacie najbardziej odpornym gatunkiem drewna. Dzięki temu po ponad 250 latach istnienia dwór nadal prezentuje się wspaniale. Dziś stanowi siedzibę Muzeum Wnętrz Dworskich, a starannie odtworzone wnętrze pokazuje nam jak wyglądała typowa siedziba polskiej szlachty.
W pobliżu dworu w Ożarowie, na niewielkim wzniesieniu w Kocilewie, znajduje się wiatrak. Obecnie również podlega pod Muzeum Wnętrz Dworskich. Dzięki zrekonstruowanemu wyposażeniu możemy zobaczyć jak dawniej mielono mąkę. Inny wiatrak znajduje się w Kurowie, pochodzi on z 1888 r.
Warto także wspomnieć o szeregu drewnianych młynów wodnych znajdujących się nad rzekami regionu łódzkiego. Najciekawszy wydaje się szlak młynów wodnych nad Grabią, do których należą m.in. te w Woli Marzeńskiej i Ldzaniu-Talarze. Warte obejrzenia są także te nad Wartą np. w Kępowiźnie i Konopnicy.
Niewiele drewnianych budowli pozostało w Łodzi, poza tym jej krótka historia powoduje, że dosyć wcześnie budowano w niej z cegły. W mieście tym obejrzeć można jednak 2 wspaniałe kościoły z XVIII w. Pierwszy to zbudowany w 1765 r. kościół św. Józefa znajdujący się przy ul. Ogrodowej – wcześniej jednak mający swoje miejsce na placu Kościelnym. Kościół przeniesiono, gdy zdecydowano się na budowę większego w centralnej części miasta. Kolejnym kościołem jest znajdujący się w Mileszkach budynek z XVIII w. uważany za starszy niż ten z Ogrodowej. Jednak najstarszym zabytkiem w obrębie miasta są drewniane kapliczki św. Antoniego i św. Rocha, słynące z cudownych źródeł, mające swoje miejsce w łódzkich Łagiewnikach.
Łódź w ostatnich czasach wzbogaciła się także o Skansen Łódzkiej Architektury Drewnianej. Mieści się on w podwórzu Muzeum Włókiennictwa, a przeniesiono do niego wille letniskowe z Rudy, kościół z Nowosolnej oraz domy drewniane z łódzkich ulic.
Kulinarne szlaki województwa łódzkiego
Tradycje kulinarne regionu łódzkiego są ciągle żywe, zwłaszcza wśród mieszkańców wsi i mniejszych miejscowości. Województwo łódzkie jest mieszanką wielu kultur, dlatego każdy powiat czy region ma swoje własne specjały. Będąc w Przedborzu warto spróbować tradycyjnego kugla, zaś w Łęczycy wypiekanego typowymi dla tamtejszej wsi sposobami chleba. Typowymi dla regionu daniami wpisanymi na listę produktów regionalnych są także np. zalewajka, zupa chrzanowa, kapusta z grochem czy łowickie powidła. Ta pierwsza z zup, składająca się z najbardziej dostępnych i powszechnych składników, takich jak ziemniaki, cebula i zakwas stanowiła w XIX w. najpowszechniejszy posiłek ludności w Łodzi i okolicach. Łowickie powidła charakteryzują się widocznymi fragmentami skórek śliwkowych w gęstej masie, a tradycja ich wytwarzania, chociaż ma dopiero 100 lat pozostaje wyjątkowa na skalę kraju. Przepisy na te dania pozostają niezmienne od lat.
Oprócz smacznego jedzenia można także spróbować wielu oryginalnych napitków. W celu skosztowania na przykład owocowych nalewek oraz ratafii malinowej należy udać się do Nagawek. Ci, którzy wolą coś bezalkoholowego mogą spróbować kwasu chlebowego lub buraczanego w Cielądzu.
Przemierzając region warto zatrzymać się w jednej z karczm, która serwuje regionalne potrawy. Często można spróbować także klasycznych dań robionych według unikalnych przepisów. Korzystając z naszego portalu mogą Państwo odnaleźć wiele ciekawych restauracji i zajazdów, gdzie warto zatrzymać się, aby skosztować smaku regionu łódzkiego.
Regionalną kuchnię można także poznać uczestnicząc w wielu imprezach i świętach regionalnych. Warto wybrać się na przykład na odbywający się na początku września w Łodzi Jarmark Wojewódzki oraz na wiele regionalnych festynów, takich jak Święto Zalewajki w Radomsku, Święto Truskawki w Buczku czy Święto Cebuli w Grabowie. Imprezy te odbywają się głównie latem, jednak jesienią w wielu miejscowościach, takich jak Andrespol, Brzustów, Wolbórz czy Tuszyn odbywają się Dni Pieczonego Ziemniaka. Imprezy te oprócz możliwości spróbowania smacznych regionalnych potraw i napitków oferują także koncerty, zabawy, konkursy dla najmłodszych i wiele innych atrakcji.