Powstanie i rozwój Akcji Katolickiej

Ks. Tadeusz Borutka

Fakt powołania do istnienia i sama działalność Akcji Katolickiej wyrasta z obowiązku i misji ewangelizacyjnej Kościoła. Obowiązek ten dotyczy wszystkich ludzi wierzących, bowiem wszyscy są powołani do przekształcania świata w duchu wartości objawionych przez Jezusa Chrystusa. Odnosi się to do działalności nie tylko osobistej, ale i zespołowej.
W związku z tym w przemówieniu skierowanym do biskupów polskich przybyłych do Rzymu z wizytą ad lamina Apostolorum Jan Paweł II stwierdził, że „niezastąpionym środkiem formacji apostolskiej świeckich są organizacje, stowarzyszenia i ruchy katolickie. Wśród nich szczególne miejsce zajmuje Akcja Katolicka, która kiedyś w Polsce działała tak żywo i przyniosła tyle wspaniałych owoców. Trzeba więc, aby na nowo odżyła, bez niej bowiem infrastruktura zrzeszeń katolickich w Polsce byłaby niepełna.

Początki Akcji Katolickiej

Początek XX wieku naznaczony był wieloma trudnościami natury społecznej, politycznej i gospodarczej. Głównym złem tych czasów była próba odrzucenia Boga i wyeliminowania Jego prawa z życia społeczno-politycznego i gospodarczego wielu narodów. Sprzyjały temu prądy „postoświeceniowe”, modernizm, scjentyzm, sekularyzm i liberalizm, zrodzone na podłożu filozoficznego jndywidualizmu, który prowadził do odrzucenia zasad moralnych w życiu osobistym i społecznym. Rodzący się socjalizm i komunizm, mający te same źródła co liberalizm, choć odwołujący się, do skrajnie odmiennej od indywidualizmu „socjopriorycznej” argumentacji stwarzały nowe zagrożenia dla życia religijno-społecznego. Albowiem, gdy się odrzuca Boga i Jego prawo, chwieje się i wali cały porządek społeczny.
Jan Paweł II, snując refleksję na temat genezy „ideologii zła”, które zdominowały przestrzeń społeczno-polityczną XX wieku, konkludował: ,,(…) zło zostało odkupione przez Chrystusa na krzyżu. Ściśle mówiąc, został odkupiony człowiek, który za sprawą Chrystusa stał się uczestnikiem życia Bożego. To wszystko, cały ten wielki dramat dziejów zbawienia, zanikło w umysłowości oświeceniowej. Człowiek został sam: sam jako twórca własnych dziejów i własnej cywilizacji; sam jako ten, który stanowi o tym, co jest dobre, a co złe, jako ten, który powinien istnieć i działać etsi Deus non daretur nawet gdyby Boga nie było”.
Skoro człowiek sam, bez Boga, może stanowić o tym, co jest dobre, a co złe, może też zdecydować o istnieniu bądź nieistnieniu ludzkim. Wyrazem tego były decyzje podejmowane w Trzeciej Rzeszy przez osoby, które uciekły się do realizacji przewrotnego programu ideologii narodowego socjalizmu, inspirowanego przez przesłanki rasowe. Podobne decyzje podejmowała partia komunistyczna w Związku Radzieckim i w krajach poddanych ideologii marksistowskiej. Doszło do tego dlatego, że odrzucono Boga jako Stwórcę, a przez to jako źródło stanowienia o tym, co dobre, a co złe. Odrzucono to, co najgłębiej stanowi o człowieczeństwie, czy li pojęcie „natury ludzkiej” jako „rzeczywistości”, zastępując ją „wytworem myślenia” dowolnie kształtowanym i dowolnie zmienianym według okoliczności”.
Nic więc dziwnego, że papież Pius X, którego pontyfikat przypadł na lata 1903-1914, za najważniejszą sprawę uznał przywrócenie światu Boga i Jego prawa. Już w encyklice inauguracyjnej E Supremi z 4 października 1903r. ogłosił, że jego największym pragnieniem jest Instaurare omnia in Christo („Odnawiać wszystko w Chrystusie”). Ojciec Święty wykluczał jakiekolwiek kompromisy ze światem, który pozbawiał Boga właściwego Mu miejsca w życiu społecznym. Swoją misję w obliczu tych zjawisk pojmował jako rolę budowniczego Królestwa Bożego na ziemi.
Pius XII, wynosząc go do chwały ołtarzy 29 maja 1954 r., w Roku Maryjnym, powiedział, że był on „niezłomnym obrońcą Kościoła oraz opatrznościowym Świętym naszych czasów», którego dzieło «przypominało walkę olbrzyma w obronie nieocenionego skarbu: wewnętrznej jedności Kościoła opartej na jego głębokim fundamencie – wierze”.
W tym też celu zainicjował w Kościele ruch, któremu nadał imię „Akcji Katolickiej”. Po raz pierwszy nazwą tą posłużył się Pius X w motu proprio L’azione cristiana popola re e di democrazia cristiana z dnia 18 XII 1903 r. W encyklice Il fermo proposito z 11 VI 1905 r. wyłożył natomiast zasady teologiczne i organizacyjne Akcji Katolickiej. Poprzez jej działalność pragnął zespolić wszystkie siły i wysiłki katolików dla przywrócenia rodzaju ludzkiego pod panowanie Jezusa Chrystusa.
Św. Pius X chciał, jak już wspomniano nieco wcześniej, Omnia instaurare in Christo! – odnowić wszystko w Chrystusie. To jego motto życiowe stało się zresztą dewizą, powołanej do życia Akcji Katolickiej.
Ten sam cel pragnął realizować jego następca na Stolicy Piotrowej Pius XI, który rzucił hasło: Pax Christi in Regno Christi („Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym”). Królestwo Chrystusowe zdaniem tamtego papieża – oznacza nowy świat. Dla realizowania tych zamierzeń Ojciec Święty w roku 1922 nadał ramy formalno-prawne Akcji Katolickiej, jako organizacji religijnospołecznej zrzeszającej katolików. Akcja Katolicka, angażująca ludzi świeckich, rozumiana była przez niego jako „przedłużenie ramienia apostolatu hierarchicznego”. Pełne ramy organizacyjne sformułował papież w encyklice Ubi arcano Dei z 23 XII 1922 r. i liście Quae nobis z 13 XI 1928 r., skierowanym do kard A. Bertrama. Temu problemowi Pius XI poświęcił też specjalną encyklikę ogłoszoną 29 czerwca 1931r., zatytułowaną O Akcji Katolickiej.
Celem Akcji Katolickiej, według Piusa XI, było odnowienie życia katolickiego w rodzinie i społeczeństwie przez chrystianizację wszystkich dziedzin życia. Podmiotem działania Akcji Katolickiej miały być organizacje, a przedmiotem – kształtowanie życia ludzkiego według zasad wiary najpierw u chrześcijan, a za ich pośrednictwem także u niewierzących. Środki działania miały być dostosowane do sytuacji i możliwości ludzi. Metodę zaś określało podporządkowanie się hierarchii i poczucie odpowiedzialności każdego z członków.
O ile w zamierzeniach Piusa X Akcja Katolicka miała być wielkim „ruchem” chrześcijan, Pius XI widział ją bardziej jako organizację katolicką, integrującą działania różnych organizacji i stowarzyszeń kościelnych. W aktywności przedwojennej Akcji Katolickiej te dwa nurty ciągle były obecne, a o ich dominancie decydowały lokalne uwarunkowania.
Można powiedzieć, że Akcja Katolicka przybrała kształt czynnej formy uczestnictwa świeckich w apostolacie hierarchii w celu „odnowienia wszystkiego w Chrystusie”. Jak zauważył Jan Paweł II w przemówieniu wygłoszonym podczas audiencji w dniu 26 kwietnia 2003r., dzięki wytrwałej realizacji tego programu odnowy rzeczywistości Kościoła i świata przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie – Akcja Katolicka stała się szkołą formacji świeckich, przygotowującą do otwartego stawania czoła sekularyzacji, jaka coraz mocniej dawała o sobie znać w wieku XX”.

Akcja Katolicka w Polsce

Podobnie jak w niektórych krajach Europy, tak i w Polsce teren pod działanie Akcji Katolickiej przygotowały różne organizacje, a zwłaszcza Liga Katolicka, która od roku 1919 działała w archidiecezji warszawskiej, diecezji poznańskiej, pelplińskiej i krakowskiej. Zainteresowanie Akcją Katolicką nastąpiło po ogłoszeniu encykliki Ubi arcano z 23 XII 1922 r. Wyraźnym impulsem dla przyśpieszenia prac związanych z powołaniem tego stowarzyszenia stanowił Katolicki Zjazd w Warszawie 1926 r., który poświęcony był wychowaniu młodzieży i uzdrowieniu rodziny chrześcijańskiej. Uczestnicy tego Zjazdu skierowali petycję do Episkopatu Polski o zorganizowanie w całym kraju Ligi Katolickiej. Biskupi powołali ją wtedy do życia we wszystkich diecezjach.
We wrześniu 1928 r. powołano Komisję Episkopatu ds. Akcji Katolickiej, w skład której weszli: kard A. Hlond, kard A. Kakowski, abp A. Sapieha i abp A. Szeptycki oraz – od 1930 r. – bp S. Adamski. Decyzję o przyśpieszeniu utworzenia Akcji Katolickiej spowodował list kard P. Gaspariego (z 10 IV 1929) do Prymasa Polski kard. A. Hlonda.
W Polsce Akcja Katolicka została założona w czasie obrad Konferencji Episkopatu Polski w dniach 28-30 IX 1930 r. w Poznaniu. Statut Akcji Katolickiej w Polsce zatwierdził 27 Xl 1930 r. Pius XI. Był to jedyny, poza Włochami, statut krajowy zatwierdzony przez papieża. Naczelny Instytut Akcji Katolickiej z siedzibą w Poznaniu został erygowany przez Prymasa A. Hlonda w dniu 24 XI 1930 r. Jej pierwszym dyrektorem został bp. S. Adamski, zaś pierwszym prezesem Adolf Bniński, a asystentem kościelnym – bp Walenty Dymcie Patronem Akcji Katolickiej w Polsce obrano św. Wojciecha, a główną doroczną uroczystość wyznaczono na święto Chrystusa Króla. Od stycznia 1931 r. ukazywał się centralny organ Akcji Katolickiej – „Ruch Katolicki”.
W 1930-1932 ordynariusze poszczególnych diecezji powoływali diecezjalne instytuty Akcji Katolickiej. Do największych jej działaczy należy zaliczyć: bp. L Wetmańskiego, bp. A. Szlagowskiego, bp. S. Walczykiewicza i bp. J. Kocyłowskiego. Istotną rolę odegrał też bp T. Kubina, pierwszy ordynariusz częstochowski. Jego liczne wypowiedzi były próbą rozwinięcia pewnych ogólniejszych koncepcji społecznych na tle Akcji Katolickiej. Problematyka Akcji Katolickiej została uwzględniona także w obradach Pierwszego Polskiego Synodu Plenarnego, którego uchwały, poświęcone tej problematyce, zawiera cały piąty rozdział.
W myśl wskazali Piusa XI, Akcja Katolicka rozwijała się w czterech zasadniczych pionach: mężczyzn, kobiet, młodzieży męskiej i żeńskiej. W roku 1934 nastąpiła jej reorganizacja; włączono do Akcji Katolickiej wszystkie organizacje świeckie działające w Kościele. W wyniku tego w jej ramach ukształtowały się cztery kolumny: Katolicki Związek Mężczyzn, Katolicki Związek Kobiet, Katolicki Związek Młodzieży Męskiej oraz Katolicki Związek Młodzieży Żeńskiej. Każda z nich posiadała własną centralę krajową, diecezjalną, a także oddziały parafialne i dekanalne.
Warto zauważyć, że przed wybuchem drugiej wojny światowej Akcja Katolicka liczyła w Polsce około 750 tys. członków. Większość z nich pochodziła ze środowisk wiejskich. Akcja Katolicka zajmowała ważne miejsce w życiu społecznym ówczesnej Polski. Akcja Katolicka działała w Polsce do końca drugiej wojny światowej. Ze względu na nowe uwarunkowania społeczno-polityczne po 1945 r. jej działalność nie została reaktywowana.

Odbudowa Akcji Katolickiej w Polsce po 1993 r.

Prace przygotowawcze zmierzające do odbudowania Akcji Katolickiej w III Rzeczypospolitej rozpoczęły się w roku 1996. Powołano wówczas Komitet Organizacyjny, na czele którego stanął bp Piotr Jarecki z Warszawy. Wraz z nim współpracowało kilku kapłanów z różnych diecezji, m. in.: ks. Tadeusz Borutka z Bielska-Białej, ks. Józef Niżnik z Przemyśla, ks. Stefan Schudy z Poznania, ks. Jan Siedlarz z Tarnowa. Komitet ten miał za zadanie przygotować materiały potrzebne do powołania Akcji Katolickiej.
Warto wspomnieć także, że w celu opracowania zasad funkcjonowania Akcji Katolickiej w Polsce Konferencja Plenarna Episkopatu Polski obradująca w dniu 24 czerwca 1995 r. powołała Ogólnopolski Instytut Akcji Katolickiej w składzie: abp. J. Michalik metropolita przemyski, bp Piotr Jarecki, biskup pomocniczy w Warszawie, prof. J. Pietrzak, Ostrów Wielkopolski i dr A. Pietrzak, Warszawa. Do głównych zadań zespołu należało rejestrowanie poszczególnych Diecezjalnych Instytutów Akcji Katolickiej, ułatwienie wzajemnych kontaktów oraz przygotowanie projektu statutu Ogólnopolskiego Instytutu Akcji Katolickiej.
Pierwsze struktury nowego stowarzyszenia zaczęły powstawać w trzy lata po historycznym spotkaniu polskich biskupów z Janem Pawłem II. W 1996 r. w całej Polsce z różną intensywnością zaczęto rejestrować diecezjalne instytuty i parafialne oddziały Akcji Katolickiej.
W dniu 2 maja 1996 r., z upoważnienia 275 Konferencji Plenarnej Episkopatu Polski obradującej w Warszawie w dniach 16-18 marca 1995 r., ks. kard. Józef Glemp, Prymas Polski, powołał Akcję Katolicką w Polsce z siedzibą w Warszawie. Wspomniana wcześniej Konferencja Episkopatu Polski zatwierdziła statut Akcji Katolickiej w Polsce. Konferencja Episkopatu Polski na 282. Zebraniu Plenarnym, które odbyło się w Warszawie w dniach od 30 kwietnia do 2 maja 1996 r., powołała ks. bpa Piotra Jareckiego na Krajowego Asystenta Akcji Katolickiej. Ksiądz Biskup funkcję tę spełniał aż do 20 czerwca 2003 r.
Jego następcą został bp Mariusz Leszczyński, biskup pomocniczy diecezji zamojsko-lubaczowskiej.
Zgodnie z postanowieniem art. 57 p. 1 Statutu Akcji Katolickiej, Episkopat Polski, zebrany na 297. Konferencji w dniu 26 listopada 1998 r., wybrał spośród trzech kandydatów, przedstawionych przez bp. P. Jareckiego, Krajowego Asystenta Akcji Katolickiej, pierwszego prezesa stowarzyszenia. Została nim pani Halina Szydełko. W drugiej kadencji prezesem został Jan Stefanek. Natomiast, w trzeciej kadencji prezesem została wybrana ponownie Halina Szydełko.
Rada Krajowa Instytutu Akcji Katolickiej w Polsce zebrana na swoim pierwszym po wojnie historycznym posiedzeniu, zwołanym przez Krajowego Asystenta Akcji Katolickiej w dniu 21 listopada 1998 r. w Częstochowie, zgodnie ze statutem zainaugurowała formalną działalność Stowarzyszenia w wymiarze ogólnopolskim. Fakt powołania do życia Akcji Katolickiej świadczy o głębokim zaangażowaniu świeckich w życie Kościoła oraz pogłębionej świadomości czynnego udziału w ewangelizacji świata. Apostolstwo świeckich jest potrzebne Kościołowi, który staje wobec wyzwań, jakie niesie ze sobą trzecie tysiąclecie.
W celu otoczenia opieką duszpasterską oraz koordynowania asystencji duchowej i formacyjnej Akcji Katolickiej w Polsce, ks. kard. J. Glemp, Prymas Polski, powołał Krajową Radę Asystentów Diecezjalnych Akcji Katolickiej w składzie: ks. M. Biskup z Wrocławia, ks. T. Borutka z Bielska-Białej, ks. J. Jakubiec z Krakowa, ks. J. Niżnik z Przemyśla, ks. G Noszczyk z Sosnowca, ks. K Rydlak z Gniezna, ks. S. Schudy z Poznania, ks. J. Siedlarz z Tarnowa, ks. T. Żdanuk z Białegostoku”.

Powolne budowanie struktur

Episkopat Polski wydał w dniu 2 maja 1996 r. dekret erygujący Akcję Katolicką. Zatwierdzenie Statutu Akcji Katolickiej rozumianej jako stowarzyszenie ludzi świeckich, wyznaczenie jej pierwszego krajowego asystenta oraz nadanie jej cywilnej osobowości prawnej – dało podstawy do jej organizacji w wymiarze diecezjalnym i parafialnym. W niektórych diecezjach od razu przystąpiono do prac zmierzających do budowania jej struktur. Odbywały się liczne spotkania i dyskusje z zaproszonymi gośćmi.
Biskupi diecezjalni mianowali asystentów diecezjalnych, a ci podejmowali działania zmierzające do organizowania oddziałów parafialnych. Zwykle poprzedzały je organizowane tzw. „niedziele Akcji Katolickiej”, różnorodne kursy i spotkania, w efekcie których zawiązywano parafialne zespoły, zatwierdzane dekretem biskupa jako parafialne oddziały, dokonywano wyborów odpowiednich władz statutowych i nakreślano konkretne działania. Temu wszystkiemu towarzyszyła zazwyczaj opieka miejscowego proboszcza.
Po zorganizowaniu parafialnych oddziałów następowało organizowanie diecezjalnych instytutów składających się z prezesów, mianowanych przez biskupa diecezjalnego i członków. Na zebraniach wybierano zarząd i radę. Wszystkie działania na szczeblu diecezjalnym były prowadzone za zgodą i aprobatą biskupa diecezjalnego. W zespole ludzi zaangażowanych na rzecz Akcji Katolickiej określano zadania dla członków zrzeszonych w jej strukturach. Wtedy rodziły się pierwsze programy diecezjalne ukierunkowujące jej działalność. Równocześnie odbywały się spotkania na szczeblu krajowym, wspomagające wysiłki diecezjalne i nakreślające zadania ogólnokrajowe. Można powiedzieć, że stopniowo, z dużym poświęceniem i determinacją wielu ludzi dobrej woli, dochodziło do budowania tego jakże potrzebnego stowarzyszenia.
W tym szczególnym okresie starano się także o właściwe zaplecze socjalne zarówno dla Diecezjalnych Instytutów jak i dla Krajowego Instytutu. Wydawano pierwsze biuletyny i opracowania dotyczące działalności Akcji Katolickiej. Organizowano spotkania na szczeblu krajowym jak i diecezjalnym, podczas których omawiano najistotniejsze kwestie dotyczące działalności stowarzyszenia. Nie zapominano o najważniejszym zadaniu, jakim jest formacja duchowa. W związku z tym organizowano rekolekcje dla asystentów diecezjalnych i parafialnych. Podobne działania realizowano na szczeblu diecezjalnym dla asystentów parafialnych i członków stowarzyszenia, a także jego sympatyków.
Pierwsze lata istnienia Akcji Katolickiej wymagały wielu zabiegów natury organizacyjnej i formacyjnej. Zarówno duchowni jak i świeccy uczyli się; z wielkim wysiłkiem tego, czym powinno być to stowarzyszenie w świetle nauczania Kościoła i jakie powinno podejmować zadania. Do tego dochodził jeszcze brak doświadczenia i kłopoty materialne.

Pierwsze owoce działalności Akcji Katolickiej

Dużym osiągnięciem ludzi zaangażowanych w budowanie struktur Akcji Katolickiej w Polsce jest niewątpliwie doprowadzenie do zaistnienia jej w 39 diecezjach. W 2004 r. liczba członków Akcji Katolickiej wynosiła 26 445 osób. Na koniec 2005 r. liczba ta zmniejszyła się o 370 osób. W 17 diecezjach liczba członków wzrosła. W 12 diecezjach liczba członków Akcji Katolickiej zmniejszyła się. W 6 diecezjach stan liczebny pozostaje bez zmian. Z 4 diecezji nie dostarczono danych i do sprawozdania przyjęto stan z roku poprzedniego. W 2 diecezjach – opolskiej i gliwickiej – nie ma Akcji Katolickiej. W całej Polsce działają 1883 Parafialne Odziały Akcji Katolickiej. Najwięcej członków Akcji Katolickiej jest w diecezji Tarnowskiej (3724) i Przemyskiej (2766), najmniej w diecezji Lomżyńskiej (55).
W przeciągu tych minionych dziesięciu lat w Akcji Katolickiej działo się wiele dobrego. W kilku diecezjach prowadzona jest systematyczna praca formacyjna dla członków stowarzyszenia. Organizowane są spotkania formacyjne, dni skupienia, rekolekcje oraz sesje i konferencje. Ważnym wydarzeniem stały się pielgrzymki na Jasną Górę oraz udział w spotkaniach z papieżem Janem Pawłem II podczas pielgrzymek do Ojczyzny. Organizowane były – i to zarówno na szczeblu krajowym jak i diecezjalnym – „Dni społeczne”, podczas których podejmowano wiele ważnych tematów i szukano konkretnych rozwiązań.
Członkowie Akcji Katolickiej włączają się w działalność charytatywną, która obecnie – przy pogarszającej się sytuacji materialnej znacznej części naszego społeczeństwa – ma duże znaczenie. W działalności Akcji Katolickiej nie zapomina się również o rodzinie. Dzięki tej działalności wiele rodzin znajduje potrzebną pomoc, otrzymują ją szczególnie dzieci i młodzież. Działalność charytatywna to ważne zadanie, ale nie jedyne. W wielu diecezjach istnieją prowadzone przez Akcję Katolicką świetlice środowiskowe przy parafiach. Organizowany jest wypoczynek letni dla dzieci i młodzieży. Wiele Instytutów Diecezjalnych podejmuje konkretne działania na rzecz rozwiązania trudnego problemu bezrobocia. Są również realizowane konkretne zadania dotyczące rolnictwa.
Akcja Katolicka nie stroni też od spraw aktualnej polityki. Zagadnienie to reguluje Statut, jasno określając obowiązek udziału w tej sferze życia publicznego, a zarazem wyznaczając ramy i zakres tego zaangażowania.
Warto ponadto wspomnieć o różnorakiej działalności kulturalno-oświatowej, o licznych konkursach recytatorskich, przeglądach pieśni patriotycznych i koncertach. Ważnym wydarzeniem był dla Akcji Katolickiej pierwszy Krajowy Kongres, który odbył się w Poznaniu w dniach 23-25 listopada 2001 r. pod hasłem „Chrystus nadzieją przyszłości”. Można powiedzieć, że stał się on świadectwem nowej obecności laikatu w życiu Kościoła oraz w życiu naszej Ojczyzny. Zainicjował wiele działań zarówno na szczeblu krajowym, jak i diecezjalnym.
Najważniejszym jednak wydarzeniem była pielgrzymka członków Akcji Katolickiej do Rzymu w dniach 23 IV – l V 2003. Doszło wówczas do bezprecedensowego spotkania Akcji Katolickiej z Ojcem Świętym Janem Pawłem II, który podczas audiencji wygłosił przemówienie, kreśląc perspektywy działania tak bliskiego jego sercu stowarzyszenia.

Akcja Katolicka jest potrzebna Kościołowi

„Akcja Katolicka jest niezbędna dla Kościoła”. Te słowa wypowiedział papież Jan Paweł II do uczestników Xl Zgromadzenia Krajowego Włoskiej Akcji Katolickiej. Kościół potrzebuje wspólnoty ludzi świeckich, wiernych swemu powołaniu i zgromadzonych wokół swoich pasterzy, którzy gotowi są dzielić z nim codzienny trud ewangelizowania wszystkich środowisk.
Bezpośrednia i organiczna więź Akcji Katolickiej z diecezją i jej biskupem – jak napisali w liście pasterskim biskupi włoscy – uczestnictwo w misji Kościoła, świadomość poświęcenia się Kościołowi lokalnemu i jego misji we wszystkich jej wymiarach, udział w dążeniach, w decyzjach duszpasterskich i duchowości Kościoła diecezjalnego – wszystko to sprawia, że Akcja Katolicka jest nie tylko jednym z wielu stowarzyszeń kościelnych, ale darem Bożym i bogactwem wspomagającym wzrost kościelnej wspólnoty”.
Kościół potrzebuje Akcji Katolickiej dlatego, że potrzebuje ludzi świeckich gotowych poświęcić życie apostolstwu. Potrzebuje świeckich, których doświadczenie będzie konkretnym i trwałym znakiem wielkości i radości życia chrześcijańskiego. Świeckich, umiejących dostrzec w chrzcie świętym źródło swojej godności, w chrześcijańskiej wspólnocie rodzinę złączoną jedną wiarą, a w duszpasterzu ojca duchowego i brata, który prowadzi wiernych do Boga. Kościół potrzebuje ludzi, którzy nie traktują wiary wyłącznie jako sprawy prywatnej i nie wahają się wnosić zaczynu Ewangelii w rzeczywistość relacji międzyludzkich i w działalność instytucji.
Akcja Katolicka jest potrzebna Kościołowi także do ukazywania wartości tych wymiarów życia, o których dziś często się zapomina, a które stają się przez to pilniej potrzebne – takich jak życie wewnętrzne i milczenie, odpowiedzialność i wychowanie, bezinteresowność i służba, powściągliwość i braterstwo, nadzieja na przyszłości umiłowanie życia.
Trzeba w tym miejscu przypomnieć słowa Jana Pawła II: „Akcjo Katolicka, nie lękaj się. Należysz do Kościoła i mieszkasz w sercu Boga, który nie przestaje kierować twoich kroków ku doświadczeniu nieprzemijającej i niezrównanej nowości Ewangelii,,. Jej historia rozjaśniona przykładem tylu świętych i błogosławionych, także dzisiaj musi promieniować wiernością Kościołowi; winna wyróżniać się wrażliwością na potrzeby obecnej epoki i cechować wolnością właściwą tym, którzy pozwalają się prowadzić przez Ducha Świętego oraz usilnie dążą do wielkich ideałów.
Czasy obecne potrzebują wiernych świeckich, którzy w rzeczywistości społecznej oraz w środowisku pracy potrafią odczytać nadzieje i obawy ludzi żyjących w naszej epoce; świeckich zdolnych swym życiem dawać świadectwo o wartościach Królestwa, również wtedy, gdy wymaga to działania przeciwstawiającego się logice świata. Nasze czasy potrzebują świeckich, którzy w społeczeństwie, tak często ulegającym złudnym nadziejom, pragną dawać świadectwo nadziei, która nie zawodzi (Rz 5, 5).

Skip to content